Lundazi, Zambia week 2

Lieve allemaal,
Hier weer een update van al onze belevenissen in Zambia.
Maandag zijn we dan voor het eerst echt hard aan de slag gegaan. Jullie zullen misschien denken ‘huh, toen pas’?
De eerste week stond vooral in het teken van organiseren, oriënteren en ontmoeten.
Ik heb veel oude bekenden ontmoet van het World Servants project in Ikwele.
Afgelopen zondag hebben we een typisch Afrikaanse zondag gehad. Het begon in de CCAP kerk, waar de eerste dienst een Engelse dienst was. We werden voorgesteld en ik kreeg zelfs de vraag om een Bijbeltekst in het Engels voor te dragen. Voor de liefhebbers: James 2:14-26
Spannend, maar erg leuk om te doen!
Het idee alleen al.. Midden in Afrika in het Engels in de kerk een tekst voordragen.
Ik kan niet ontkennen dat ik daar voor op dat moment het behoorlijk in m’n broek deed van de zenuwen.
Deze dienst duurde niet heel lang, ongeveer een uur. Er werd ook nog door een klein koor gezongen. Erg leuk!
De tweede dienst was een half uur na het einde van de eerste dienst en was in Tumbuka, de lokaal gesproken taal hier. In Zambia zijn ongeveer 72 officiële, lokale talen.
Deze dienst werd heel goed bezocht. De kerk zat dan ook propvol.
Er zijn een hoop koren die in deze dienst zongen. Zij horen allemaal bij de CCAP kerk.
Eerst kwamen de allerkleinsten zingend de kerk in, zongen nog een liedje voorin de kerk en vertrokken weer. Daarna volgden de ouderen kids en tot slot de volwassenen.
Er was ook een koor van CCAP Malawi met een hoop jongens die ons erg interessant vonden en zelfs wat foto’s wilden maken met ons.

Maandag zijn we naar een secondary school gegaan om de allereerste Life Skills les te geven. Dit viel helaas tegen.. We moesten een uur wachten en uiteindelijk waren er 10 leerlingen van ongeveer mijn leeftijd. We besloten het niet te doen, aangezien ons programma niet voor hen geschikt was.

Gelukkig werd mijn dag goed gemaakt doordat de tweeling van Dorothy (Faith & Favour) na een jaar lang hen niet te hebben gezien, een beetje gewend was aan een muzungu (blanke).
Normaal begonnen ze meteen keihard te gillen van de schrik.
Nu kreeg ik Faith zover dat ze zelfs kwam knuffelen en kusjes gaf. Pff, ik zou ze zo mee naar huis nemen.
Er wordt zelfs al geroepen dat ik Mofipa (zwart) van binnen ben en Muzungu (blanke) van de buitenkant. Wellicht zit er een kern van waarheid in. Helemaal als het aankomt op de bruine kids!

Dinsdag was het dan eindelijk een geslaagde dag. We zijn naar een dorp gereden, ongeveer een uurtje hier vandaan. Ik heb mijn vuurdoop gehad en heb de hele weg gereden in een automaat aan de linkerkant van de weg. Deze weg zat vol gaten, dus het was een spannende rit.

Elke rit die we maken zijn we met z’n vieren. Ik, Djanessa, Philemon & Jack. Jack is een vriend van Philemon en rijdt meestal ook een gedeelte. Op deze dagen hebben we een hoop lol om bijvoorbeeld lokale woorden die wij proberen te leren en in praktijk brengen. Zij liggen hier op hun beurt helemaal dubbel om.
(Het was ook een enorme giller toen Moffat (die nu in Lusaka verblijft om de tweede World Servants groep op te wachten) tijdens een autorit over een hobbelige weg ineens ‘HOBBELWEG’ riep.)

Daar eenmaal aangekomen werden we warm ontvangen en hebben we de les gegeven. De tieners waren ongeveer 15/16 jaar oud. Ze waren enthousiast en aan het einde verlieten ze het lokaal voldaan.
Voor sommige was het de eerste keer dat ze een les hadden waarin opdrachten zaten met knippen, plakken en andere vormen van activerende didactiek. We konden onze kennis letterlijk overbrengen.
In eerste instantie waren sommige leerlingen een beetje verlegen, maar kwamen later wat losser en durfden te antwoorden. Dit alles werd compleet in het Engels gedaan. Lastig, maar als je eenmaal bezig bent gaat het vanzelf. Het was tof om te merken dat ook de leraren erg onder de indruk waren en zelfs wat ideeën hebben opgedaan van onze manier van lesgeven. Ze kunnen dit wellicht in hun eigen lessen uitproberen.

Het blijft een bizarre gedachte dat we midden in Afrika zijn en dit hier allemaal doen. Rondlopen, auto rijden, lesgeven etc.
Ik voel mij persoonlijk enorm gezegend dat we dit werk mogen en kunnen doen in goede gezondheid. Het is echt inspirerend te merken dat sommige Zambianen een behoorlijk zwaar leven leiden en ondanks dat continu blijven vasthouden aan hun geloof in God.
Gisteren zijn we naar Kaponga geweest, een plaatsje waar World Servants een paar jaar geleden is geweest. We hebben daar kinderwerk gedaan op een primary school. We hebben de vergelijking verteld van Jezus en het verloren schaap. Daarna hebben de kinderen allemaal een schaap beplakt met wol. Echt een feest.
Vandaag zijn we naar Mwase geweest. We hebben daar opnieuw Life Skills gedaan op een secondary school. De leerlingen waren tussen de 16-22 jaar oud. Dat lijkt heel oud, maar is niet te vergelijken met jongeren in Nederland. Het was echt ontzettend gaaf om met hen in gesprek te gaan over onderwerpen zoals zelfvertrouwen, hygiëne en seksualiteit. Om een voorbeeld te geven van hoe hard het nodig is.. We vroegen de meiden in de klas wanneer ze baby’s kunnen krijgen. Hun antwoord was als je 18 jaar of ouder bent.. Geen weet van ongesteldheid en hoe dit werkt in combinatie met het krijgen van kinderen. Bizar, dat er zoveel onwetendheid is.

Djanessa doet vooral het biologische gedeelte van hoe het lichaam werkt en wat er gebeurd ook wanneer je HIV/Aids krijgt en ik probeer hen vooral te motiveren om de juiste keuzes te maken rondom trouwen en seksueel contact. Dit met het oog op de Bijbel.
Ik wist dat veel Zambianen christelijk zijn, maar ik hoorde vandaag een aantal in procenten. Het aantal christenen in Zambia is 95-98% van de gehele bevolking.
Zelfs deze jongeren vinden het geweldig om een slinger van poppetjes te maken. Het is gaaf om te merken dat ze steeds losser komen en dat er een behoorlijk verschil zit in de kwaliteit van hun Engels. Hoe beter hun Engels is, hoe meer we met onze les kunnen. Ze reageren, vragen en gaan in discussie. Tof! Echt een gave dag op de school in Mwase.

Voor jullie alle liefs! Mijn gedachten zijn extra bij mijn familie, die helaas afscheid heeft moeten nemen van onze ‘oude’ oma van 102 jaar. Helaas kon ik niet bij het afscheid zijn, maar in gedachte was ik daar zeker! I will pray for them!
Veel liefs en een dikke kus van Nane & Djanessa