Nog één dag voor vertrek...

Lieve allemaal,

Wat tof om te zien dat het eerste bericht al zo vaak bekeken is.
Dit is een mooi middel om het thuisfront van familie/vrienden op de hoogte te kunnen houden.

De laatste dagen zijn behoorlijk chaotisch geweest. Vergaderen, personeelsfeest en afsluiting van het schooljaar met het afscheid van een zeer gewaardeerde collega/vriend, die een nieuwe baan heeft.
Oja, we gaan ook nog naar Zambia..
Rennen, vliegen, vallen en weer opstaan.. Het hoofd koelhouden om alles zo goed mogelijk voor te kunnen bereiden voor in Zambia. De Action leegkopen om de Afrikaanse kids te verwennen met pennen, potloden etc.
De reis kreeg de afgelopen dagen echt vorm.
Met verslagenheid nam ik donderdag kennis van het vliegtuigongeluk met Malaysia Airlines. Rillingen all over the place.. 'En dan moet ik ook nog zo'n ver stuk gaan vliegen..' En als klap op de vuurpijl.. bleek dat het in Israël ook helemaal mis ging.. Bah, wat een ellendige wereld.
De longen uit m'n lijf gebeden om mijn spijt te getuigen, te bidden voor rust en kennis en stiekem ook een beetje voor mezelf. Dat ik de rust mocht vinden om de laatste dagen goed te functioneren voordat we naar Zambia gaan.

Om terug te komen op mijn reis, hoe moeilijk ik het ook vind om de overstap te maken, wetende dat er zoveel mensen op dit moment in diepe rouw zitten..
Morgen om 17.00 wil ik op Schiphol zijn. Ook daar zullen we geconfronteerd worden met het verschrikkelijke ongeluk. Er even bij stil staan en bidden is hier naar mijn mening op zijn plaats.
Daarna proberen de zinnen te verzetten en met een gerust hart het vliegtuig in stappen om vervolgens om 19.45 de lucht in te gaan richting Afrika. Dinsdagmiddag 13.30 hopen we goed aan te komen in Malawi om vervolgens met de auto naar Zambia te vertrekken.

De tassen zijn ingepakt, inpaklijsten zijn honderd keer langsgelopen, de laatste spullen zijn ingekocht, foto's uitgeprint en gaan...
Een recordtijd qua inpakken.. Welgeteld 55 minuten en alles (ruimbagage en handbagage) was ingepakt.

Een tel-je-zegeningen-moment wil ik jullie niet onthouden.
Ik sprak enkele dagen geleden Ephraim (één van de leraren die werkzaam is in Ikwele, Zambia, waar ik vorig jaar ben geweest met World Servants). Hij zei dat er enkele Nederlanders langsgeweest waren, maar dat de kinderen stiekem erg teleurgesteld waren en de hele tijd vroegen waar Nane nou was.. Bah, ik word achter de pc behoorlijk emotioneel en probeer me al voor te bereiden op de ontmoeting met de kids die ik een jaar geleden huilend moest achterlaten.

Ik probeer er nog steeds achter te komen, hoe het nou kan dat Afrika zoveel impact op mij maakt en eigenlijk mijn hele hart heeft gestolen.. Ik weet na de twee vorige keren, dat ik daar misschien wel op mijn allerbest ben. Geen last van de tijdsdruk, de prestatiedruk en iedereen die maar rent en vliegt om zijn eigen hachje te redden. Stel je voor dat we nog eens denken aan de medemens die een paar duizend kilometer verderop dood gaat van de honger of niet eens weet wat een knuffel is..
Iets in mij wordt zo ongelooflijk kwaad bij het idee dat menigeen niet meer in staat is om zo te denken.. Laat ik dan maar mezelf wel recht in de spiegel kunnen aankijken en weten dat ik, ook al is het maar in het klein, wel een verschil maak voor een hoop mensen en kinderen.
In geen enkel geldbedrag valt uit te drukken wat de kinderen, de mensen, het land en de natuur met mij doet.. Ik ben verslaafd, ja, zwaar verslaafd aan het continent Afrika. Voorlopig ben ik niet van plan te stoppen.

Sjonge, morgen is het weer zover. 'Wat knap zeg, al die armoede en dan ook nog die viezigheid en beestjes..' Ik denk bij mezelf: 'Hou toch op, als dat het enige is, die beesten.. Er is niks knaps aan, want ik weet dat ik dit niet op eigen kracht doe.

Ongelooflijk, wat ben ik een gezegend mens, dat ik dit werk mag en kan doen uit naam van de Schepper.

WAUW!